**** قدرت مادی چیست - بخش دوم

ادامه گفتگوی یجناوالیه و میتریی

((بدان که شوی تو هرچند گرامی و عزیز باشد، نه از آن روی که تو شاید عزیزش می داری، عزیز است، بلکه از آن روی که تو خود را دوست داری، لاجرم شوی تو عزیز است))

((سخنان را نیکو بنیوش و در آن بیندیش: ، همسر، نه از آن روی عزیز است که شوی شاید دوستش می دارد، نه او به راستی خود را دوست می دارد، ناچار شوی عزیز خواهد بود)).

((فرزندان همچنین از آن روی عزیزند که تو خود را دوست می داری، از همین روی فرزندان عزیزند)).

((خواسته و جاه، برهمنی و کشتری (1) (فرمانروایان) نه از این روی عزیزند که تو دوستشان می داری، تو خود را دوست می داری، از این روی خواسته، برهمن، فرمانروا عزیزند)).

((جهان ها، نیز همچنان به خودی خود عزیز نیستند، بلکه تو خود را عزیز می داری و از این روی عزیزند.))

((خدایان، نه بدان سبب عزیزند که در چشم تو عزیز باشند، از آن جهت که خود را دوست می داری، باری از این رو دوه ها (خدایان) عزیزند)).

((آفریدگان، هر گروه، به خودی خود عزیزنیند، بلکه چون تو آنان را دوست می داری، لاجرم آفریدگان هر یکی یا هر گروهی، عزیز و دوست داشتنی خواهند بود))

((هر چیز، هر پدیده از این روی عزیزند و ارجمند که تو ارجمند و عزیزشان می داری، و از این روی، همه بدین روی عزیز خواهند بود.))

((همدم محبوب من! هوش با من گمار، این ((خود)) و یا این ((من)) را که همه هر چه هست به سبب او، ارزش و دلپذیر خواهند بود، چیست؟ از کجاست؟ چرا که چندان والا و گرانمایه و در عین حال اسرارآمیز است که آدمی را از هرچه برتر، شناخت آن است؟ می باید به مجاهدت و به بهای هر چه که باشد، او را، این ((خود)) را، ((من)) را دید و شنید، او را زندگی کرد، می باید به گرانترین بهایی آن را دریافت. تو ای میتریی! دانسته باش که هنگامی که بتوان خود را دید و شنید، نالید و گریست، نیایش برد و دریافت و شناخت، بدان که ((همه)) را، هر چه را که اشراف بدان هیچ مجاهدت را در خودر امکان نمی بوده است، شناخته ایم و دریافته ایم))

((هرگاه طالب، برهمن را به جز در ((خود)) در دیگری به جستجو برخیزد، برهمن او را ترک گفته است، همچنین، چهتری (2) (لشکری و فرمانروایان لشکری) را در دیگری به جز در این ((خود)) جستجو کند، او وی را ترک گفته است)).

((آنگاه که طالب عاشق، جهان ها را، نه در خود، بل در جای دیگر بجوید، هرگاه خدایان را و هر چه به جز خدایان و جهانیان را به جز در ((خود)) بخواهی جست، جهانیان، و خدایانت ترا ترک گفته اند.))

((آری همچنان که بانک تبیره را چون فرو کوفته شد، نمی توان به دست آورد و نگاه داشت، همان گونه که نوای نای و آوای نی که نواخته می شوند، نمی توان فرا چنگ آورد، مگر آنگاه که نایی و نوازنده را بیابیم تا بتوان نی و نوای آن را بدست آورد تا بتوانیم دیگر بارش باز شنویم و بدست آوریم.))

((همان گونه که دود از آتشی افروخته بر می خیزد، ای میتریی گرامی! هر آنچه ما را هست همچون: ریگ ودا، یاجورودا (3) ساماودا (4) و آتهارواودا (5) آتیهاسه (6) (افسانه ها)، پوراناها (7)، ودیا (8) (دانش قوانین، سوره)، آنوویاکیانه (تفسیرها) و به جز اینها، جملگی بر همان گونه خواهد بود.))

((به همین آیین، از همین ((بودن)) بزرگ است که همه اینها را برشمردم، دمیده شده اند و از دم او هستی یافته اند.))

((همچنان که سرچشمه همه آبها، دریاهاست، و مرکز تماس ها، مزه ها، بوی ها، رنگها و اشکال و مرکز همه نواها، گوش است و چشم، بینی، زبان و پوست، مرکز همه فرمان ها جان خواهد بود و مرکز هر شناختی، ((دل)) است، مرکز هر کار دست، و هر جنبش پای و مرکز همه وادها، سخن است.))

((به راستی که این ((بودن بزرگ)) بی پایان و نامحدود، از این عناصر برمی خیزد، زیرا که پدیده ای از شناسایی است و نه چیزی دیگر. و همان گونه که نمک در آب حل می گردد و ناپدید می شود، لیکن نابود نمی گردد.))

((آنجا که دوگانگی پای در میان نهد، یکی دیگری را می بیند و دیگری را می بوید، در می نیوشد، دیگری را حرمت می گذارد و در می یابد، باز می شناسد، لیکن آنکس که خود همه چیز شده است، چگونه دیگری را می بوید، دیگری را می بیند، دیگری را می شوند، چگونه به دیگری احترام می گذارد، می فهمد، می تواند شناسنده را باز شناسد؟))

((به نقل از – برهدآرنیکه (9) اوپانیشاد ]((ادایه Adhaya 2 براهمه 2))[ (10)

1- Kshatriya

2- Chhatriya

3- Yagurveda

4- Samaveda

5- Atharvaveda

6- Itihasa

7- Purananas

8- Vidya

9- Brihad-aranyaka

10- رک: اوپانیشاد ص 35

منبع : مهر و آتش

انتشارات سوره مهر چاپ سال 81

تألیف : مهرداد اوستا

به کوشش : بهروز ایمانی

تایپ : سایه

قدرت مادی چیست؟

*** بخش اول

قدرت جاه و نام، قدرت فرمانروایی و سلطنت، قدرت علم و هر چیزی یا صفتی، حتی اگر تحصیل فضائل باشد، هر قدرتی که در نهایت، آزادی انسان را زبون خود سازد، ثروت و جاهی که بیم از دست دادن آن، آدمی را حقیر سازد، حتی انسان را از برای سرافرازی در میان جامعه و برانگیختن حرمت جامعه، یک عمر در بدست آوردن آن فضایل اخلاقی، حسن رفتار، تلاش و تحمل ریاضت های توان فرسایی که وی را در تحصیل کرامات به منتهای قدرت رساند و از فرط خاکساری و فقر بر آب و آتش فرمان دهد و با همین بسنده کند و مغرور آید، چنین قدرتی عین ناتوانی است.

مثالی از برای آزادی، هرگاه آزادی به مفهوم اراده ای شکست ناپذیر در وجود مردم آزاده تحقق پیدا کند، چنان کسی اگر در همه عمر به زنجیر اسارت هم گرفتار باشد، آزاد است. در حالی که هرگز آزادی به معنی مطلق آن، هیچ کس را میسر نیست. چرا که آن کس که در یک اجتماع زیست می کند، ناگزیر است که قوانین اخلاقی و اجتماعی را محترم شمارد و در زندگی قدمی برندارد که آزادی دیگری را سلب نماید. به سخن روشن تر، آزادی، عدالت و هر فضیلتی دیگر، تا بدانجا که محدود در یک اجتماع باشد، از اموری خواهند بود که جملگی، نسبی هستند. تنها در آنجا که تحقق معنوی و درونی پیدا می کنند، می توانند مطلق باشند.

در عرفان برهمایی، مشابهتی شگفتی انگیز در بسیاری از موارد با عرفان ایران که جملگی آبشخوری میترایی دارند، دیده می شود، همانگونه که در سرگذشت تمثیلی نبرد ((راما)) و ((راونا)) با ((سهراب)) و ((رستم)) خواهد آمد.

این عرفان، امری است توحیدی، و تحقق توحید در انسان عارف به معنی : التوحید اسقاط الاضافات (1). آنگاه که این عرفان میترایی، در تشریف حماسی اش، با منظومه جاودانی و بزرگ حکیم توس فردوسی جلوه می نماید، و در حکمت اشراق اسلامی، با آثار حکیم سنایی، عارف نیشابور (عطار) و یا دیوان کبیر و مثنوی مولانا جلال الدین بلخی و رسایل شهاب الدین امیرک سهروردی، عین القضات و سرانجام، غزل های شگفتی انگیز خواجه شمس الدین حافظ و دیگر آثار بدیع، همانند با دو خواهرند که از شیر یک مادر پرورده شده اند، در هوای لطیف و الهی یک دیار بالیده و برآمده اند.

از برای روشن تر ساختن مطالبی که در این مقامه آمده است، با گفتگوی ((یجناوالیکه)) (2) عارف بزرگ و ((میتریی)) (3) همسر محبوب وی، دامن سخن را طرازی دلاویز می دهیم. برهمن بلندپایه ((یجناوالیکه)) بدانگاه که آهنگ سیر و سلوک را با همسر دلارام خود ((میتریی)) در میان نهاد، گفت :

((همسر گرامی و دلبندم! اکنون برآنم که سامان و خانمان را با بی خنمانی و بی سر و سامانی بدل سازم، و پای در طلب را سر به صحراها و بیابان ها بگذارم و هر آنچه دارم از اسباب توانگری و نعمت و زر و مال زمین و سرای، همه و همه را ارزانی تو دارم، تو دیگر همسر ((کاتیاینی)) (4).

میتریی با دلی دردمند به پاسخ گفت :

((آه سرور من! هرگاه روی زمین را از گوهر و از هر خواسته، بی تو، برسازند و جمله مرا دهند، مرا بازگوی که با وجود آن همه، توان آن را خواهم داشت که از عهده مرگ برآیم؟))

و دانه های اشک از چشمان شهلایش، باریدن گرفت.

یجناوالیکه به پاسخ گفت :

((نه! بانوی گرامی، بدین مایه خواسته، تو همانند توانگران خواهی زیست و بدان کامروایی خواهی دید، لیکن بی مرگی؟ افسوس! امید جاودانگی با یاری نعمت و مال هرگز، شاید جان به سوی بیمرگی رود، لیکن خاکستر تن در دست تندباد به جانب هیمالایای روان گردد.))

میتریی، گریان پرسید :

((پس از توانگری و ثروتی که به فرجام، جز مرگ بهره ای ندارد، چه می بایدم کرد؟ چه حاصل از چنین چیزی، آه ای سرور بزرگوار! چه شود اگر کرامت را بر من منتی نهی و هر آنچه را از بی مرگی می دانی، مرا بازگویی.))

((براستی تو ای میتریی محبوب! که در چشم من بس عزیزی، و سخنانی چنین دلاویز بر زبانت جاری می شود، به من نزدیک بنشین، گوش دل به سخنان که می گویمت برگمار و نیکو در آن بیندیش.))

1- در بیتی از گلشن راز شیخ محمود شبستری آمده :

نشانی داده اندت از خرابات

که التوحید اسقاط الاضافات

(رک: شرح گلشن راز، ص 525)

2- Yajnavalkya

3- Maitreyi

4- Katyayani

منبع : مهر و آتش

انتشارات سوره مهر چاپ سال 81

تألیف : مهرداد اوستا

به کوشش : بهروز ایمانی

تایپ : سایه

*** راجه لونا- بخش پنجم

چشم گشودم و در خود آرامشی دریافتم، و خود را بر این مسند، چنانکه می بینید، نشسته دیدم، گویی هرگز بر من این هفت ساله ماجراها نگذشته است. نه خواب، نه بیهوشی، نه رویا و نه نیز افسونی یا جادویی این چنین آشکار در میان نبوده است، در حالی که لحظه بر لحظه سرگذشتی که بر من گذشته است، از مهر و شادی، محنت، درماندگی عشق و امید و سرانجام غم دوری از همسر و فرزندانی که یک دیدار، یک لبخند آنان مرا کامرواترین و سعادتمندترین مردم عالم می ساخت و درد و داغ، آه و اشک آنان آتش در هستی ام می زد، و آثار آن هنوز، زخم های کاری در دلم و جانم وارد ساخته است؟

سرگذشتی تا این مایه پرنشیب و فراز، که هر نفس آن در خاطرم می خلد، چه بوده است؟ آیا چه کسی می تواند این پرده را از چهره این راز به یک سو زند؟

راجه لونا، سخن را به پایان می برد که ناگهان جوان هنگامه گیر، از چشم راجه لونا و مجلسیان وی ناپدید شد، برهمنی از آن میانه گفت :

((بی هیچ تردید، این جوان هنگامه گیر که آن همه نقش های شگفتی انگیز و باورنکردنی را پدیدار ساخت و پیدا گشتن و نهان شدن اسرارآمیز وی در اثر طلسم و سیمیایی (1) که برانگیخت، فرستاده ای از عالمی فراتر و ((دیوته)) (2) ای بود که راجه شریف را به سبب اشراف با عالم ((برهم)) (3) و صفای باطن و سیر و سلوک نیکو، از سوی ((شری نارایانا)) (4) که مبدأ کمال باشد، بشارت خیر آورده بود.))

هفته ای چند بر این ماجرا گذشت، لیکن راجه لونا نتوانست پرده از راز آنچه بر وی گذشته بود، برگیرد، هرچند که سخنان برهمنان در آن باره مقبول خرد بود، اما دلایل آنان به هیچ روی جایگیر خاطر وی نیامده بود، لاجرم با خود گفت: ((چگونه می توان سرگذشتی را که برای من چندین سال زمان گرفته بود، رویایی مالیخولیایی دانست و آن همه لحظه را که بر دل و جانم، تأثیری چنین اندوهبار و هراس انگیز گذاشته است، زائیده وهم و پندار دانسته باشم! چرا که به حکم عقل تا آنگاه که چیزی و یا کسی در عالم خارج وجود نداشته باشد، نمی تواند نقشبند خاطر گردد، بدین سان چاره ای از برای من نمی ماند مگر اینکه از برای آرامش دل خود هم که شده است، به تکاپو برخیزم و به مکان هایی که روزگاری به هرگوشه آن خاطراتی آن همه نگارین و عزیز داشته ام، راهی پیدا کرده باشم. اگر در این جستجو، کمترین کامیابی ای نصیبم گردد، اگر بار دیگر دیدار همسر محبوب و کودکان دلبندم بهره افتد، چه ازین بهتر، و هرگاه به نتیجه ای نرسم، باری از این تشویش خاطر رهایی پیدا خواهم کرد)).

بدنبال این فکر بود که به همراه محرمان خود، روانه دیارهایی شد که در آن احوال اسرارآمیز، آن همه ماجرا بروی گذشته بود. آنان دشتها، کوهساران، جنگل ها و سرانجام همه آن سرزمین ها را پشت سر گذاشتند، به جنگل سوخته ای رسیدند، که دهکده قوم ((پاریا)) یا ((چندال)) بود.

راجه لونا، خود به تنهایی راه کلبه مادر و پدر همسر خود را پیش گرفت. هنگامی که به پشت کلبه رسید، آوای ناله ای را شنید، که مرد و زن ((پاریا)) با آه و اندوه و اشک با یکدیگر می گفتند :

((افسوس! که نمی دانیم آن مرد جوان که دختر زیبای ما را به همسری خود در آورد، و روزگاری چشم و دل ما را به دیدن نواده های دلبندمان از شادی سرشار ساخت، کجا شد؟ آن خشکسالی شوم، آنان را از ما دور کرد و اکنون روزگاری می گذرد که کمتر خبری از عزیزان خود نداریم که آیا زنده اند، و یا نه؟ آیا کجا هستند، چه می کنند؟)) و آه های سرد از دل بر می آوردند. اشک از چشم راجه لونا سرازیر شد، و تنها کاری که کرد، پس از بازگشت به شهر و جایگاه خود، مبلغ کرامندی از زر و مال و نعمت برای آنان فرستاد، چندان که آنان را از محنت فقر، رهایی بخشید.

1- سیمیا: علم طلسم که از آن انتقال روح در بدن دیگری کنند و به هر شکل که خواهند درآیند و چیزهای موهوم در نظر آرند که در حقیقت وجود آنها نباشد.

2- Devata

3- Brah-ma

4- Shrinarayana

منبع : مهر و آتش

انتشارات سوره مهر چاپ سال 81

تألیف : مهرداد اوستا

به کوشش : بهروز ایمانی

تایپ : سایه

**** راجه لونا- بخش چهارم

روز به پایان رسید و شب از راه فراز آمد. کلبه ای که با شاخه درختان و خاربنان ساخته شده بود و کف آن با گیاهان خشکیده فرش گشته بود و پوست جانور بربالای آن افکنده بودند و باچند سبو و کوزه و کاسه های گلین زیور یافته بود، آشیان زندگی مارا تشکیل می داد.

روز، هر روز از بامداد تا شب، به دنبال شکار، و اندک مایه کشت و کار، زندگی در انبوه رنج و تلاش، گاه با سختی و فقر گاهی فراوانی که آن هم چیزی نبود، می گذشت. هرچند برطول زمان می گذشت و هفته ها و فصل های سال افزوده می شد، مهر همسر محبوبم بیشتر از پیش جایگیر دل و جان من می شد. در پایان دومین سال زندگی، نخستین گل این عشق در حیاتمان دمیدن گرفت، دختری پری روی به نام ((ساندرا)) (1) که دیداری همچون لبخند بامدادی داشت.

سرانجام پس از سه سال دیگر، که از تولد نخستین دخترمان گذشت، با دو فرزند، یکی پسر و دیگری دختر، شمار فرزندانمان به سه رسید و زندگی همچنان که در میان مردم محروم و فقسر و رانده از اجتماعی همچون طبقه ((پاریا)) (چندال) گذر دارد، برما در تلاش و محرومی و امید و بیم می گذشت. دو سال دیگر که از زادن فرزندمان گذر کرد، به ناگاه بلای خشکسالی برآن سرزمین فقر و محنت سایه گستر شد. مردم از خرد و بزرگ، شکار مرگی دردناک می شدند، هر خانواده ای به ناچار، خانه و زندگی را پشت سر گذاشتند و روی به دیارهایی که می پنداشتند از چنگال دیو مرگ رهایی پیدا خواهند کرد، نهادند. من نیز فرزندان دلبند و همسر محبوبم را به همراه گرفتم و روی به دیارهای ناشناخته گذاشتیم. من کوچکترین فرزندم را به دوش و دست دیگری را در دست داشتم و همسرم در حالی که اثاثیه مختصر زندگی خود را به دوش و دست دختر بزرگتر را به دست داشت، روی به راهی که سرنوشت برایمان در نظر گرفته بود، نهادیم.

راهی که در پیش گرفته بودیم، در توفانی از شکوه و آه و اشک طی می شد و هرچه فرا رویمان می آمد، از ریشه خشکیده گیاهان پوست درختان، سوسمار و شغال، روباه و هر جنبده دیگری که به سختی به دست می آمد، از برای دفع گرسنگی به کار می بردیم، و هر روزی که می گذشت، غذا نایاب تر می شد.

تا روزی فرا رسید که دویمین روز بود که کمتر چیزی برای فرو نشستن گرسنگی کودکان دلبندمان به دست نمی آمد، هرچه بیشتر زمین را می کاویدم، بدین سو و آنسو روی می آوردم، کمتر قوتی به دست نمی آمد. کودکان از شدت گرسنگی و محنت راه و فرماندگی، بی هوش و بی رمق از پای درآمده بودند. کودکان، دیگر رنگی به رخساره نداشتند، من و همسرم در نهایت درماندگی، در نگاه پر از تمنای آنان، در حالی که خود نیز رفته رفته توان از دست می دادیم، چاره دیگری به جز با نوید یافتن غذایی که می دانستیم هرگز به دست نخواهد آمد، آنان را به آرامش می خواندیم.

در این میانه، ناله پسرک و دختر کوچکم به گوش می رسید که :

((پدرجان! چاره ای بیندیش، چرا که بیش ازین نمی توانیم زنده بمانیم.))

این ناله ها که به سختی شنیده می شد، آتش به خرمن بردباری و تحمل من در می کشید. چگونه می توانستم عزیزان دلبندی را که زندگی را در دیدار آنان و شادی ناچیز کودکانه شان می دیدم، چاره ای نیندیشم، به فکر فرو رفتم ناگاه از جای خود برخاستم و گفتم :

((عزیزان من! لختی صبر کنید، تا غذایی از برای شما فراهم آورم، به من یاری دهید و هرچه بیشتر می توانید شاخه خشکیده ای پیدا کنید تا آتشی بیفروزیم و غذایی را که در نظر دارم بر آن قرار دهم.))

خود نیز در میان حیرت آنان از این گوشه و هر خاربن و هر شاخه خشکیده ای که پیدا می کردم، بر گوشه ای روی هم می انباشتم. اشک بی تابانه از چشمان شهلای همسرم فرو می ریخت، می پنداشت که دیوانه شده ام، لیکن کودکان از هر سو بدان امید موهوم هیزم فراهم می آوردند، همه روی پشته هیزم هایی که من انباشته بودم می نهادند. پسرک از من پرسید :

((پدر جان! اما من چیزی نمی بینم که بتوان آن را پس از افروختن آتش بر روی آن نهاده باشی))

گفتم :

((عزیزانم! اندکی صبر کنید، آن را نیز خواهید دید.))

سپس با آهن و سنگی که به همراه داشتم، آتش در انبوه آن هیمه ها زدم، دود و شعله از هرسو سرکشید ...، ... و من دامن فراهم آوردم و خود را در میان زبانه های آتشی که شراره هایش هرچه بیشتر بالا گرفته بود، بیفکندم ... هنوز سوزش آتش در دامنم در نگرفته بود که دیدم همین جوان شعبده باز، لبخندزنان دست فرا پیش آورد، دست مرا گرفت و گفت :

((ترا مبارک باد، خدوندگار نارایانای بزرگ، ترا جاودانه به هر مهمی، فتح الباب نصیب گرداند)).

1- Sandara

منبع : مهر و آتش

انتشارات سوره مهر چاپ سال 81

تألیف : مهرداد اوستا

به کوشش : بهروز ایمانی

تایپ : سایه

**** راجه لونا - بخش سوم

زیبایی دیدار و جاذبه لطیف گفتارش چنان مرا فریفته بود و محنت گرسنگی و تشنه کامی چندان توان از من ربوده بود که گفتم ((با اینکه خود را دختری ((پاریا)) می دانی، آن چنان دلبسته زیبایی توام که در چشم من از ((آپسراها (1) و حوریان بهشت ایندار دلفریب تر می نمایی، و محبت تو چنان در دل من جایگیر آمده است که زندگی را بی تو محال می دانم. به چشم مرحمت در من بنگر، و بهره ای از غذایی که داری، هرگاه بیش از نیاز خودداری، به من ایثارکن و مرا از راه کرامت به همسری خود برگزین.))

دختر با شنیدن لابه های بی اختیار من گفت:

((ای مرد شریف! آیا می دانی چه می گویی و از چه کسی درخواست غذا و زناشویی می کنی؟))

گفتم:

((آری به خوبی می دانم که جدا از تو زندگی هر قدر در فرمانروایی بگذرد، در کام من تلخ تر از شرنگ مرگ خواهد بود.))

دختر که قطرات اشک بر مژگانش می درخشید، طبقی را که بر سر داشت، در زیر سایه درختی نهاد و نیمی از آن را جدا کرد و مرا گفت:

((چه کنم؟، اینک بهره تو!))

من با چنان لذتی آن غذا را که گویی از دستان او به مائده های آسمانی می مانست، به کام بردم و از شربتی که از شیره میوه گرفته بود، بیاشامیدم که آتش تشنگی و سختی گرسنگی ام فرو نشست. او را سپاس فراوان گفتم.

دختر گفت:

((اکنون که سیر گشته ای، مرا اجازه ده تا به راه خود روم.))

گفتم:

((تو گمان برده ای که من از برای دفع تشنگی و گرسنگی از تو درخواست زناشویی کرده ام، این را بدان که هیچ قدرتی نمی تواند مهری را که از تو در دل و جان من نشسته، از میان بردارد.))

دختر به پاسخ من گفت:

((اکنون که از سر نام و ننگ اشرافی خود برخاسته ای و دلبسته من که دختری پاریا هستم، شده ای، منت دارم. به همراه من بیا تا از پدر و مادر خود نیز اجازه گرفته باشم.))

همراه با دختر زیباروی، راه را از میان جنگل طی کردیم. به دهکده ((چندالان)) (2) (پاریا) رسیدیم، آه خدای من! همه جا کومه های دود زده و از هر سو گوشت خشک شده (قدید) (3) از طناب آویخته بود و هر سو کودکان برهنه، سگان، شغالان و گربه ها می دویدند. دهکده ای که گفتی بخت و شادی از آنجا رخت بربسته است، بینوایی و فقر از هرسو به چشم میخورد، در میان انبوه مردان و زنانی آن چنان که بر ما به حیرت می نگریستند، گذشتیم و به کلبه ای رسیدیم که جایگاه دختر و پدر و مادر وی بود.

مرد و زنی زشت روی سیاه با چشمانی سرخ برآمده که پدر و مادر دختر بودند، دیدم. با خود گفتم ای ((نارایانا))ی (4) پاک، ای آفریننده هر سه عالم! برتری و توانایی ترا زیبد که از این دو آفریده زشت و بد اندامی، با این دیدار دوزخی، دختری این چنین بهشتی رو پدیدار سازی)).

با این همه، آن چنان دلفریبی و زیبایی و مهر دختر در چشم و دل من جایگیر آمده بود که هیچ چیز و هیچکس را جز او نمی دیدم. در نسیم لطافت دختر، همه چیز در چشمم نیکو جلوه می کرد. زیبایی چشم فریب آن دختر، دیدار هرچیز ناخوشایندی را در نظر من دلپذیر می نمود. دختر، پدر و مادر خود را از پیشنهاد من و پذیرش وی برای زندگی مشترک آگاه ساخت، آندو با اندوه و تردید، درخواست ما را پذیرفتند و با ساده ترین آیینی، زندگی ما را به رسمیت شناختند.

1- Apsaraha

2- Chandalan

73 قدید: به معنی گوشتی که آن را در آفتاب خشک کرده نگاه دارند تا به وقت حاجت بریان کرده بخورند و پارچه های آن گوشت را دراز و تنگ می تراشند تا زود خشک شود (غیاث اللغات)

4- Narayana

منبع : مهر و آتش

انتشارات سوره مهر چاپ سال 81

تألیف : مهرداد اوستا

به کوشش : بهروز ایمانی

تایپ : سایه